GÖLBAŞI EFSANESİ   Bir gün Hızır (Aleyhisselam) dilenci kılığında Gölbaşı’na gelerek köy köy dolaşmış. Fakat gece gündüz dolaşmasına rağmen O’nun yüzüne bakan ve O’na yardım eden kimse olmamış. Bunun üzerine köyün dışına doğru ilerlemiş. Sonra köyün çıkışında eski bir ev görmüş ve o evin kapısın çalmış. Pencereden bir kadın çıkmış. Kadına çok aç olduğunu ve köyden kimsenin kendisine bir ekmek vermediğini söylemiş. Kadın evde kuru ekmekten başka bir şeyinin olmadığını söylemiş . Pencerenin önüne koyduğu kuru ekmeklerden ikram etmiş. Hızır Aleyhisselam : –“ Neden ekmeği güneşe karşı koyuyorsun” demiş. Kadın : – “ Kocam dağda sığır çobanlığı yapıyor. O kuru ekmek yerken ben nasıl yumuşak ekmek yerim ki” demiş. Kadının kendisine ikramı ve kocası hakkındaki düşüncesi Hızır Aleyhisselamın çok hoşuna gitmiş. Hızır Aleyhisselam : – “ Kızım, çocuğunu ve kocanı da al ve köyün en yüksek yerine çık, fakat asla arkana bakma” demiş. Kadın, çocuğunu ve kocasını alarak hızla dağlara tırmanmaya başlamış. Fakat tam dağın zirvesine çıkarken kız çocuğunun ağaçtaki salıncakta kaldığını hatırlamış. Geri dönüp baktığında ise köyün sular altında kaldığını görmüş. Kadın evladına duyduğu sevgiyle kendinden geçmiş. Ve çocuğunu almak için sulara doğru yürümüş. Fakat kadın bunda başarılı olamamış. Bu ana ve kızın ayrılığı ile birden sular ikiye bölünmüş. Hızır Aleyhisselam suların üzerinden yürüyünce ikiye bölünen suyun arasında kara parçası oluşmuş. Fakat anne kız kavuşamamışlar. Efsaneye göre senede bir kez anne ve kız buluşurlarmış. Her cuma akşamı ve kandillerde gölün altında kalan caminin minaresi görünürmüş. Rivayete göre ise bunu ancak temiz kalpli insanlar görürmüş.